امام مهربانیها، امام صبورم، امام مهدی عزیزم!

امروز چقدر دلم برای زندگی در دولت کریمه شما تنگ شده، و چقدر دوست دارم زنده باشم تا ظهورتان و آنقدر خوب باشم که بتوانم آن روزهای بعد از سختی های ظهورتان را ببینم. نه اینکه از سختی های اولش گریزان باشم ، نه. هرکسی نداند شما که میدانید چقدر سعی کرده ام در شرایط سخت دوام بیاورم دوام آوردن که هیچ سعی کرده ام برایم راحت باشد با شرایط سخت کنار بیایم  ، اما دلم دوست دارد طعم زندگی سالم بعد از ظهور را بچشد...راستش را بخواهید کم کمک دارم خسته میشوم از این بد اخلاقی ها و نفاق هایی که در جامعه اسلامی من همه گیر میشود .

از اینکه خار چشم بعضی آدمها باشم دلگیرم، شما میدانید که دوست ندارم دست و پا گیرشان باشم ، میدانید که قصدم آزار کسی نیست، اما چرا بعضیها فکر میکنند خاری هستم در چشمانشان؟ چرا حتی با نگاه هایشان میخواهند مرا پاره پاره کنند؟ چرا از چشمانشان نفرت میبارد؟ من که همه شان را دوست دارم، و قصدم کمک به آنهاست برای رسیدن به هدفشان، چرا نمیتوانند تحملم کنند؟

از اینکه اینقدر دو رویی دیده ام که دیگر حتی بعد از چند سال آشنایی با برخی آدمها نمیتوانم به آنها اعتماد کنم،حتی آنانی که خوشحال میشوند وقتی تو را میبینند اما از حرفها و دلسوزیهایشان پیداست میخواهند زیر زبانت را بکشند تا هرجا نشستند حرفت را به دیگران بگویند و با پاپوشی که زحمتش را میکشند این خار را از چشمشان در بیاورند

دلم برای زندگی در دولت شما تنگ شده چون شنیده ام و خوانده ام زمان شما یکرنگی همه جا حاکم است یا لااقل آدمهای خوب زیاد میشوند یا بهتر بگویم نمایان میشوند و از مهجوریت در می آیند... من خوب نیستم خودم میدانم ، اما یقینا زندگی در جمع خوبان یکرنگ  خیلی باید لذت بخش و آرامش بخش باشد

کاش ظهور کنید آقاجان ، حتی اگر من مانع آمدن شما هستم ، کاش نیست شوم تا با ظهورتان طعم خوش آرام زیستن و شاد بودن را به بقیه آدمها بچشانید و اسلام حقیقی را به مردم بشناسانید.

اما کاش قبل از آمدنتان قدری برای سر براه شدنم دعا کنید تا من هم خوب شوم و لایق دیدار وخدمت به شما و دولت کریمه تان باشم.

آقاجان:

ما را به جبر هم که شده سر براه کن          خیری ندیده ایم از این اختیار ها